میکروفون های ریبون با وجود اینکه به Gain نسبت زیادی از سوی پری-امپ نیاز دارند و علی رغم “نازک نارنجی” بودن شان و اینکه در هر موقعیتی قابل استفاده نیستند، سالیان سال است که از محبوبیت ویژه ای نزد بعضی از صدابرداران برخوردارند. سنت استفاده از میکروفون های ریبون به حدود ۸۰ سال پیش بر می گردد. این انگلیسی ها بودند که استفاده از این نوع میکروفون را در استودیوهای رادیویی باب کردند، در حالی که همزمان آلمانی ها از میکروفون های خازنی در رادیو استفاده می کردند (و می کنند).
میکروفون های ریبون اولین میکروفون های هدایتی (directional) بودند که از لحاظ تجاری به موفقیت رسیدند و در دوره طلایی رادیو کاربرد وسیعی داشتند. امروزه میکروفون های ریبون، با تلاش شرکت هایی مانند Royer، در حال بازگشتن به عرصه صدا هستند. میکروفون های ریبون به جای سطح فشار صدا (SPL) به سرعت مولکول های هوا واکنش نشان می دهند و در آن ها المان معلق و بسیار کوچکی در یک میدان مغناطیسی قوی حرکت می کنند. در کاربردهای استودیویی این تفاوت عملکردی مهم نیست، هرچند می تواند در حین ضبط در فضای باز و در روزهایی که باد می وزد حیاتی باشد! میکرفون های ریبون قدیمی مانند RCA 44 و 77DX بیش از اندازه ظریف و حساس بودند؛ میکروفون های ریبون امروزی – مانند Royer R121 و R122 – طوری طراحی شده اند که تحمل استفاده سنگین استودیویی را داشته باشند.
میکروفون‌های ریبون اولین میکروفون‌های هدایتی (directional) بودند که از لحاظ تجاری به موفقیت رسیدند و در دوره طلایی رادیو کاربرد وسیعی داشتند. امروزه میکروفون‌های ریبون، با تلاش شرکت‌هایی مانند Royer، در حال بازگشتن به عرصه صدا هستند. میکروفون‌های ریبون به جای سطح فشار صدا (SPL) به سرعت مولکول‌های هوا واکنش نشان می‌دهند و در آن‌ها المان معلق و بسیار کوچکی در یک میدان مغناطیسی قوی حرکت می‌کنند. در کاربردهای استودیویی این تفاوت عملکردی مهم نیست، هرچند می‌تواند در حین ضبط در فضای باز و در روزهایی که باد می‌وزد حیاتی باشد! میکرفون‌های ریبون قدیمی مانند RCA ۴۴ و ۷۷DX بیش از اندازه ظریف و حساس بودند؛ میکروفون‌های ریبون امروزی – مانند Royer R۱۲۱ و R۱۲۲ – طوری طراحی شده‌اند که تحمل استفاده سنگین استودیویی را داشته باشند
